In het vat en uit het vat

Pfff. Ik heb al een tijdje geen blog geschreven en dat terwijl ik zo van schrijven houd 😉 ! Maar, ik zit en met mijn vingers om de toetsen gevouwen zal ik pogen om duizend woorden op dit scherm te typen. Of nou ja duizend… Let’s go!

Het was in november twee jaar geleden dat ik startte met Cocon Visagie en Workshops. Twee jaar geleden! Ik roep het bijna elke dag: “waar blijft de tijd?” en hoe cliché het ook is, clichés zijn er omdat ze waar zijn. Twee jaar waarin er zoveel de revue passeerde dat ik er bijna klapperende oren van kreeg.

Ik begon mijn avontuur door mijn salon vanuit het niets in te richten en me te focussen op het geven van workshops. Dit was al de eerste horde want hoe ga je dat doen? Hoe ga je workshops invullen en geven? Wat willen mensen leren? Wat wil ík ze leren? En natuurlijk de hamvraag: kan ik dat eigenlijk wel?

Maar omdat je niets ontdekt door niets te doen kwam ik in actie en begon mijn workshop avontuur. In deze tijd dat ik hiermee bezig was deed ik van alles naast het opstarten van Cocon. Ik beet me vast in diverse mindset cursussen en online opleidingen in zelfontwikkeling. Ik heb dat al heel vaak benoemd maar dat is niet zonder reden: zonder mezelf te leren kennen en te begrijpen kom ik geen stap verder. En dat is precies wat ik nodig heb: zelfkennis. Juist om eromheen te kunnen stappen of om er dwars doorheen te kunnen gaan.

Wanneer je kennis van zaken hebt over jezelf, wanneer je snapt waarom je bepaalde gedragingen hebt kun je beter sturen en beslissingen nemen. Dan weet je waar een drang vandaan komt, waar je reacties vandaan komen en vooral; of ze je dienen of juist niet en of je het misschien niet anders kunt aanvliegen of loslaten…

Deze twee jaar bedacht ik van alles en probeerde ik van alles. Dingen kwamen en dingen gingen. Sommige dingen kwamen van de grond en sommige dingen niet. Sommige dingen zitten nog in het vat en anderen vlogen eruit. Ik kan van mezelf zeggen dat ik één eigenschap heb waar ik heel dankbaar voor ben: ik ben niet bang om op mijn bek te gaan.

Ik ben wel eens bang voor teleurstellingen; vooral wanneer ik bang ben om een ander teleur te stellen, maar bang om te falen omdat iets niet slaagt ben ik eigenlijk niet. Net als angst om te verliezen; dat heb ik ook niet. Winnen vind ik leuk maar niet winnen voelt nooit als verliezen. Wat ik doe, doe ik voor mezelf; om tegen mezelf te strijden. En alles wat dat oplevert is winst. Overal is winst uit te behalen. Dus elke uitdaging levert iets op; ook wanneer dat niet is wat de initiële bedoeling ervan was.

Een tijdje terug deed ik online op Facebook een ongewone challenge die me zelfs een aantal volgers kostte: de love yourself challenge. Zeven dagen lang uitspreken waarom jij (meer) van jezelf mag houden. Zeven dagen lang adresseerde ik een onderwerp die met zelfliefde te maken heeft. Zeven dagen lang met je neus op de feiten. Eerst was het vanuit een inspirerend moment, een ligthbulb moment maar dit werd anders dan ik zag aankomen. Dag 4 was ik zelf aan de beurt. En dag vier bleek voor mezelf een enorm keerpunt. Ik liet los…

Ik schreef over een stukje pijn wat ik zelf al heel lang meedroeg en wat ik niet los kon (en wilde) laten. En geloof het of niet maar ik heb het deze dag losgelaten en het heeft me nog geen seconde weer geplaagd. Hoe bizar is dat?! Ik heb er veel en vaak over nagedacht en het is als magie. Ik heb deze post die dag uitgeprint en opgebrand. Mijn handen waren volledig verkleurd van het brandende papier en de geur bleef twee dagen hangen. Ik vond dat geweldig! Mijn vingers leken op nicotine vingers maar het boeide me geen reet. Ik snoof en snoof eraan totdat de geur vervlogen was. En elke keer als ik eraan rook was ik me weer bewust van het verbranden van dit gevoel. Van deze herinnering. Van dat wat ik los wilde laten.

Daarna begonnen er zich in mijn hart ook weer dingen te shiften. Er begonnen nieuwe dingen te borrelen, maar ook dingen die ik niet meer wilde doen. Er begon zich een ander beeld te vormen. Eentje die heel leuk was maar ook zomaar kon mislukken. Maar, zoals ik het al zei, mislukken is eigenlijk niet aan de orde. Ik ben in de overtuiging dat alles is zoals het moet zijn dus als iets anders loopt dan heeft dat een reden.

Omdat ik me met verschillende projecten ging bezig houden merkte ik dat ik niet een batterij heb die continu opgeladen is. Ik kan precies zóveel doen en dan gaat mijn lichtje uit. Ik besloot te stoppen met de liveshows voor Mineralissima. Dat was met pijn in het hart omdat ik live gaan op Facebook gewoon ontzettend leuk vind. Voor mezelf ging ik eigenlijk nooit meer live omdat er niet meer dagen in de week zitten dan zeven en er gewoon geen tijd voor was. Ik werk vijf dagen in de week en mijn man is er vaak vijf dagen niet. Die lives geef ik in de studio en dat is 12 á 13 km van huis. Je rijdt er naartoe, zet de spullen neer, je ruimt ze op, je maakt foto’s en vaak een social media post et cetera. Het was even teveel van het goede en ik besloot te stoppen.

Maar keuzes maak je omdat je de regie over jezelf moet houden. Een ander kan niet aan jou ruiken hoe het met je gaat. Nadat ik gezegd had dat ik ging stoppen werd ik ziek. En niet een beetje ziek ook. De griep hield me uiteindelijk negen dagen thuis en dat was maar goed ook. Ik beantwoordde even niks meer; geen mail, geen whatsapp, geen telefoon. Ik was even helemaal van de aarde. Spiritueel gezien is de griep er om schoon schip te maken en dat was nu wel even heel letterlijk leek wel. Mijn lichaam kreeg even een kleine reset 😉

Inmiddels ben ik alweer een paar weken verder en voel ik me heel goed. De zon begint éindelijk weer te schijnen en man wat hebben we dat nodig om ons goed te voelen! Buiten zijn is fijn en het helpt om een beetje te ontladen of op te laden door even naar buiten te gaan.

En natuurlijk, in maart ga ik eindelijk die langverwachte masterclass geven en ik heb er onwijs veel zin in! Alles is inmiddels in huis; de goodiebags, de inhoud ervan – ook wel handig ;-), de prachtige spiegels om je voor op te maken, de make-up materialen, alles. Alles naar binnen sjouwen wordt nog wel even een dingetje hahaha. Ik voel een gezonde spanning om er samen met de vijf dames een ontzettend leuke dag van te maken; vier uren lekker bezig zijn: make-uppen en ons opmaken zoals we dat willen, een lekkere kop koffie met wat lekkers; ik vind het heerlijk en ik hoop zij ook! 1 Maart is het zover… de kriebels zitten overal…

Daarnaast ben ik met een ander superleuk project bezig waar ik al regelmatig over post op Facebook: de mystery make-overs! En het is écht een mystery want ze zien niet hoe ze veranderen en wat er precies met ze gebeurt in de stoel. Dat maakt alles wel heel spannend! De foto’s zijn tot nu toe waanzinnig leuk geworden maar je moet nog heel even wachten, als ze alle acht geweest zijn dan worden ze onthuld 😍 Dit zal met een beetje geluk waarschijnlijk voor de masterclass nog gebeuren !

Ik heb geen idee hoeveel woorden er op papier staan inmiddels maar de update is weer compleet! Geen tips en tricks dit keer maar een verhaal over de laatste paar maanden. En wat kan er veel gebeuren in een korte tijd soms hè 😉

Lieve allemaal, dankjewel voor het lezen! Ik ga binnenkort weer lekker live op mijn eigen kanaal en wil je iets specifieks zien, stuur me gerust een berichtje met onderwerp dan kan ik dat eens meenemen in een live!

Ik wens je een heel fijne dag vandaag!

dikke kus,

Paulina ❤